ریشه ها را نبرید با توام ای  قاصدک بی گناه آسمان، مردمک چشم من است این زمین ریشه و هم خویش من است. می دانی؟ خاک و بوی نمش، دشت با خار و شنش باغ و گلستان من است. می دانی؟ریشه هارا نبرید، ریشه کرده سر سرو و صنوبر به هوا. تو به من گفتی: به بت خانه روم تیشه بردارم و داغ بر این دل دیوانه زنم. ایل بگذارم و در دره شب، با علف هرزه ای، همخانه شوم. برو ای قاصدک گم کرده تبار، خانه پیر من اینجاست، کجا در بزنم؟ گنبد سبز من اینجاست، کجا حلقه زنم و مرغ عشقم، به خیالت نرسد، شب تابم آنقدر چنگ بر این خاک پر افسانه زنم تا که مجنون شوم بی دل و دیوانه شوم. آنقدر نیمه شبان چنگ بر دامن هر لاله زنم تا که لیلی من آید به در و بر خاک رهش بوسه زنم.

ریشه ها رو نبرید، ریشه ها مانده به جا از نفس باد صبا، ریشه ها چشم به راه اند هنوز، ریشه ها چشم به راه وا شدن" صد گل و هفت بهارند". هنوز ریشه ها منتظرند، ریشه ها منتظر دست نوازشگر باران بهارند هنوز، ریشه ای از ریشه ها، شبی در بستر خاک، از خیرگی غنچه خاک.